حکیم ارد بزرگ : رسانه های آزاد ، باید زبان و دهان مردم باشند ...

برآزندگان ، شادی آفرین هستند . حکیم ارد بزرگ

نزدیک شدن به آدمهای بی خرد ، تاوانی دهشتناک دارد .  حکیم ارد بزرگ

نفرین به دلی که آه ستمدیدگان را نمی شنود، و دست گیر آدمیان نمی شود.  حکیم ارد بزرگ

نگارنده و سخنگویی که دیگران را کوچک و خوار می نامد ، خود چیزی برای نمایش و بروز ندارد .  حکیم ارد بزرگ

واژگان خویش را آرام و شمرده بیان کنیم . حکیم ارد بزرگ

همواره برای پاسخگویی به یورش دشمنان سرزمین خویش ، آماده باشیم .  حکیم ارد بزرگ

هیچگاه ، از راستی و درستی خویش آزرده مباش ، چرا که در انتهای هر رویداد ، پیروزی از آن توست .  حکیم ارد بزرگ

آدمهای خودخور و ناتوان ، امید دیگران را هم می خورند. حکيم ارد بزرگ

بدترین اندیشه ها ، روان ما را به تنهایی و خلوت فرا می خوانند ، آدمیان باید درکنار هم ، شاد باشند و برای پیشرفت و امنیت سرزمین خویش ، کوشش کنند . حکیم ارد بزرگ

عشق ، همچون توفان ، سرزمین غبار گرفته وجود را پاک می کند و انگیزه رشد و باروری ، روزافزون می گردد . حکیم ارد بزرگ

تنها مردم سالاری و دموکراسی، دانش اجتماعی توده مردم را بالا خواهد برد . حکیم ارد بزرگ

گسترش آزادی های همگانی زمینه ساز رشد در پهنه فرهنگ و هنر، اقتصاد و صنعت، دانش و آموزش، مراوده ها و گردشگری و ... می گردد . حکیم ارد بزرگ

رسانه های آزاد ، باید زبان و دهان مردم باشند ... حکیم ارد بزرگ

حکیم ابوالقاسم فردوسی توسی :

چو شد روی کشور به کردار قیر

کنیزک بیامد بر اردشیر

چو دریا برآشفت مرد جوان

که یک روز نشکیبی از اردوان

کنیزک بگفت آنچ روشن‌روان

همی گفت با نامدار اردوان

سخن چون ز گلنار زان سان شنید

شکیبایی و خامشی برگزید

دل مرد برنا شد از ماه تیر

ازان پس همی جست راه گریز

بدو گفت گر من به ایران شوم

ز ری سوی شهر دلیران شوم

تو با من سگالی که آیی به رام

گر ایدر بباشی به نزدیک شاه

اگر با من آیی توانگر شوی

همان بر سر کشور افسر شوی

چنین داد پاسخ که من بنده‌ام

نباشم جدا از تو تا زنده‌ام

همی گفت با لب پر از باد سرد

فرو ریخت از دیدگان آب زرد

چنین گفت با ماه‌روی اردشیر

که فردا بباید شدن ناگزیر

کنیزک بیامد به ایوان خویش

به کف برنهاده تن و جان خویش

چو شد روی گیتی ز خورشید زرد

به خم اندر آمد شب لاژورد

کنیزک در گنجها باز کرد

ز هر گوهری جستن آغاز کرد

ز یاقوت وز گوهر شاهوار

ز دینار چندانک بودش به کار

بیامد به جایی که بودش نشست

بدان خانه بنهاد گوهر ز دست

همی بود تا شب برآمد ز کوه

بخفت اردوان جای شد بی‌گروه

از ایوان بیامد به کردار تیر

بیاورد گوهر بر اردشیر

جهانجوی را دید جامی به دست

نگهبان اسپان همه خفته مست

کجا مستشان کرده بود اردشیر

که وی خواست رفتن همی ناگزیر

دو اسپ گرانمایه کرده گزین

بر آخر چنان بود در زیر زین

جهانجوی چون روی گلنار دید

همان گوهر و سرخ دینار دید

هم‌اندر زمان پیش بنهاد جام

بزد بر سر تازی اسپان لگام

بپوشید خفتان و خود بر نشست

یکی تیغ زهر آب داده به دست

همان ماه‌رخ بر دگر بارگی

نشستند و رفتند یکبارگی

از ایوان سوی پارس بنهاد روی

همی رفت شادان دل و راه‌جوی

حکيم ارد بزرگ : تاوان بزرگی ، تنهاییست .

فراموش نشدنی ترین آموخته ها ، آنهایی است ، که اندوهی فراوان برای بدست آوردنشان کشیده ایم .  حکیم ارد بزرگ

عشق یگانه است، در درون آدم عاشق، رستاخیز و توفانی بزرگ برپاست. حکیم ارد بزرگ

آدم های خودخور و نالان ، دوستان خوبی برای ما نیستند .  حکیم ارد بزرگ

آدمهای بی نظم، جان خود و دیگران را به خطر می اندازند. حکیم ارد بزرگ

آدمهای کوچک ، رازهایشان هم کوچک است .  حکیم ارد بزرگ

چه بسیار آدمهای مغروری دیدم که فریاد می زدند و می گفتند ما فروتن و خاکی هستیم . حکیم ارد بزرگ

خویش را خوار نکنیم ، ارزش خود را براستی بدانیم . حکيم ارد بزرگ

بردباری در توان هر کسی نیست ، کسانی که بردبارند ، فرمانروایی می کنند .  حکیم ارد بزرگ

بهترین آموزگار استاد ، شاگرد اوست .  حکیم ارد بزرگ

بهترین آموزگار، پیوسته با تشویق، شاگردان را به آموختن دلگرم می سازد. حکیم ارد بزرگ

بیداری و خیزش مردمی ، بدون آگاهی ، شدنی نیست .  حکیم ارد بزرگ

پرسشگری ، خصلت نیک کودکی است ، که آن را باید تا پایان زندگی به همراه داشت .  حکیم ارد بزرگ

پیامد دانایی ، پذیرفتن بار ساماندهی دیگران است .  حکیم ارد بزرگ

تا اندیشه ایی پاسخگو در بین نباشد ، کجروی ادامه خواهد داشت . حکیم ارد بزرگ

تاوان بزرگی ، تنهاییست . حکيم ارد بزرگ

میهن دوستان ، آبادگرند نه کشتارگر ... حکیم ارد بزرگ

فردوسی حکیم :

چو آمد به نزدیکی بارگاه

بگفتند با شاه زان بارخواه

جوان را به مهر اردوان پیش خواند

ز بابک سخنها فراوان براند

به نزدیکی تخت بنشاختش

به برزن یکی جایگه ساختش

فرستاد هرگونه‌ای خوردنی

ز پوشیدنی هم ز گستردنی

ابا نامداران بیامد جوان

به جایی که فرموده بود اردوان

چو کرسی نهاد از بر چرخ شید

جهان گشت چون روی رومی سپید

پرستنده‌ای پیش خواند اردشیر

همان هدیه‌هایی که بد ناگزیر

فرستاد نزدیک شاه اردوان

فرستادهٔ بابک پهلوان

بدید اردوان و پسند آمدش

جوانمرد را سودمند آمدش

پسروار خسرو همی داشتش

زمانی به تیمار نگذاشتش

به می خوردن و خوان و نخچیرگاه

به پیش خودش داشتی سال و ماه

همی داشتش همچو فرزند خویش

جدایی ندادش ز پیوند خویش

چنان بد که روزی به نخچیرگاه

پراگنده شد لشکر و پور شاه

همی راند با اردوان اردشیر

جوانمرد را شاه بد دلپذیر

پسر بود شاه اردوان را چهار

ازان هر یکی چون یکی شهریار

به هامون پدید آمد از دور گور

ازان لشکر گشن برخاست شور

همه بادپایان برانگیختند

همی گرد با خوی برآمیختند

همی تاخت پیش اندرون اردشیر

چو نزدیک شد در کمان راند تیر

بزد بر سرون یکی گور نر

گذر کرد بر گور پیکان و پر

بیامد هم اندر زمان اردوان

بدید آن گشاد و بر آن جوان

بدید آن یکی گور افگنده گفت

که با دست آنکس هنر باد جفت

چنین داد پاسخ به شاه اردشیر

که این گور را من فگندم به تیر

پسر گفت کین را من افگنده‌ام

همان جفت را نیز جوینده‌ام

چنین داد پاسخ بدو اردشیر

که دشتی فراخست و هم گور و تیر

یکی دیگر افگن برین هم نشان

دروغ از گناهست بر سرکشان

پر از خشم شد زان جوان اردوان

یکی بانگ برزد به مرد جوان

بدو گفت شاه این گناه منست

که پروردن آیین و راه منست

ترا خود به بزم و به نخچیرگاه

چرا برد باید همی با سپاه

بدان تا ز فرزند من بگذری

بلندی گزینی و کنداوری

برو تازی اسپان ما را ببین

هم آن جایگه بر سرایی گزین

بران آخر اسپ سالار باش

به هر کار با هر کسی یار باش

بیامد پر از آب چشم اردشیر

بر آخر اسپ شد ناگزیر

یکی نامه بنوشت پیش نیا

پر از غم دل و سر پر از کیمیا

که ما را چه پیش آمد از اردوان

که درد تنش باد و رنج روان

همه یاد کرد آن کجا رفته بود

کجا اردوان از چه آشفته بود

چو آن نامه نزدیک بابک رسید

نکرد آن سخن نیز بر کس پدید

دلش گشت زان کار پر درد و رنج

بیاورد دینار چندی ز گنج

فرستاد نزدیک او ده هزار

هیونی برافگند گرد و سوار

بفرمود تا پیش او شد دبیر

یکی نامه فرمود زی اردشیر

که این کم خرد نورسیده جوان

چو رفتی به نخچیر با اردوان

چرا تاختی پیش فرزند اوی

پرستنده‌ای تو نه پیوند اوی

نکردی به تو دشمنی ار بدی

که خود کرده‌ای تو به نابخردی

کنون کام و خشنودی او بجوی

مگردان ز فرمان او هیچ روی

ز دینار لختی فرستادمت

به نامه درون پندها دادمت

هرانگه که این مایه بردی بکار

دگر خواه تا بگذرد روزگار

تگاور هیون جهاندیده پیر

بیامد دوان تا بر اردشیر

چو آن نامه برخواند خرسند گشت

دلش سوی نیرنگ و اروند گشت

بگسترد هرگونه گستردنی

ز پوشیدنیها و از خوردنی

به نزدیک اسپان سرایی گزید

نه اندر خور کار جایی گزید

شب و روز خوردن بدی کار اوی

می و جام و رامشگران یار اوی

حکیم ارد بزرگ : بیش از دشمن، از سربازان ترسو و بی نظم، باید هراسید .

توانایی ، از پس آگاهی و کوشش بسیار ، بدست می آید . حکیم ارد بزرگ

توانایی در کاشانه خاموش نا امیدان ، یافت نمی شود . حکيم ارد بزرگ

بزرگان ، بی باکند ، آنها خوی برتر خویش را ، به آیندگان هدیه می دهند .  حکیم ارد بزرگ

کشتارگاهی خاموش را دیده اید ؟ آری من دیده ام ، کشتارگاه خاموش درختان . حکیم ارد بزرگ

گیاهان ، بهترین و پاکترین زنجیره خوراک آدمیان هستند . حکیم ارد بزرگ

سخن بدون پشتوانه ، گزاف گویی است. حکیم ارد بزرگ

آدمهای آرمانگرا ، هنگامیکه به نادرست بودن آرزویی پی می برند ، همان دم رهایش می کنند . حکیم ارد بزرگ

هیچ اهرمی ، همچون بردباری و امید ، نمی تواند سختی ها را از پیش پایمان بردارد .  حکیم ارد بزرگ

بیش از دشمن، از سربازان ترسو و بی نظم، باید هراسید . حکیم ارد بزرگ

چه خوب و بجاست که هر خانواده ، بین دو تا سه فرزند داشته باشد. حکیم ارد بزرگ

از نامهربانان دوری کنید، تا از آتش خشم و کین آنها در امان مانید. حکیم ارد بزرگ

خوارترین کارفرما ، کسی است که با ندادن و یا کم کردن دستمزد زیر دست خویش ،ناراستی پیشه نموده و فرمانروایی می کند .  حکیم ارد بزرگ

برآیند داشتن خرد ، بینایی و پرواز بیشتر فکر و اندیشه است. حکیم ارد بزرگ

بردباری ، بهترین سپر در روزهای سخت و ناپایداریست .  حکيم ارد بزرگ

 شادی را به یکدیگر هدیه دهیم، شادی، برآیند مهر و  دوستی است. حکیم ارد بزرگ

حکیم فردوسی توسی :

چو نه ماه بگذشت بر ماه‌چهر

یکی کودک آمد چو تابنده مهر

به مانندهٔ نامدار اردشیر

فزاینده و فرخ و دلپذیر

همان اردشیرش پدر کرد نام

نیا شد به دیدار او شادکام

همی پروریدش به بربر به ناز

برآمد برین روزگاری دراز

مر او را کنون مردم تیزویر

همی خواندش بابکان اردشیر

بیاموختندش هنر هرچ بود

هنر نیز بر گوهرش بر فزود

چنان شد به دیدار و فرهنگ و چهر

که گفتی همی زو فروزد سپهر

پس آگاهی آمد سوی اردوان

ز فرهنگ وز دانش آن جوان

که شیر ژیانست هنگام رزم

به ناهید ماند همی روز بزم

یکی نامه بنوشت پس اردوان

سوی بابک نامور پهلوان

که ای مرد بادانش و رهنمای

سخن‌گوی و با نام و پاکیزه‌رای

شنیدم که فرزند تو اردشیر

سواریست گوینده و یادگیر

چو نامه بخوانی هم‌اندر زمان

فرستش به نزدیک ما شادمان

ز بایسته‌ها بی‌نیازش کنم

میان یلان سرفرازش کنم

چو باشد به نزدیک فرزند ما

نگوییم کو نیست پیوند ما

چو آن نامهٔ شاه بابک بخواند

بسی خون مژگان به رخ برفشاند

بفرمود تا پیش او شد دبیر

همان نورسیده جوان اردشیر

بدو گفت کاین نامهٔ اردوان

بخوان و نگه‌کن به روشن روان

من اینک یکی نامه نزدیک شاه

نویسم فرستم یکی نیک‌خواه

بگویم که اینک دل و دیده را

دلاور جوان پسندیده را

فرستادم و دادمش نیز پند

چو آید بدان بارگاه بلند

تو آن کن که از رسم شاهان سزد

نباید که بادی برو بر وزد

در گنج بگشاد بابک چو باد

جوان را ز هرگونه‌ای کرد شاد

ز زرین ستام و ز گوپال و تیغ

ز فرزند چیزش نیامد دریغ

ز دینار و دیبا و اسپ و رهی

ز چینی و زربفت شاهنشهی

بیاورد و بنهاد پیش جوان

جوان شد پرستندهٔ اردوان

بسی هدیه‌ها نیز با اردشیر

ز دیبا و دینار و مشک و عبیر

ز پیش نیا کودک نیک پی

به درگاه شاه اردوان شد بری

حکيم ارد بزرگ : آنکه در بیراهه گام بر می دارد ، آرمان خویش را گم کرده است .

بیچاره سرزمینی که فقر و تنگدستی در آن یک ارزش پنداشته می شود ، باید به پا خواست و کار کرد و خود را از تنگدستی رهانید  .   حکیم ارد بزرگ

پس از هر درد و رنجی، در پی زندگی و شادمانی باش، نه درد و رنجی دیگر. حکیم ارد بزرگ

آدمهای فرهمند و خودباور ، بدنبال کف زدن دیگران نیستند ، آنها به شکوه و ارزش کار خود ، باور دارند .  حکیم ارد بزرگ

بیش از شش ماه ، به امید بازگشت همسر جدا شده خویش ، مباش .  حکیم ارد بزرگ

پاسداشت مهر پدر و مادر ، یکی از بزرگترین خوشبختی هاست . حکیم ارد بزرگ

کوشش کنیم نامی بر فرزند خویش بگذاریم که مردانه و زنانه بودن آن روشن باشد، کاری نکنیم که فرزندمان در آینده از گزینش امروز ما ، همه جا شرمنده باشد. حکیم ارد بزرگ

کینه را از خود دور کن، چرا که خرمن مهر و پاکی ات را به آتش می کشد. حکیم ارد بزرگ

آنکه آرمانش را ساده و باز نموده ، کمتر دچار سر در گمی می گردد. حکیم ارد بزرگ

آنکه در بیراهه گام بر می دارد ، آرمان خویش را گم کرده است . حکيم ارد بزرگ


 حکیم فردوسی توسی :

چو دارا به رزم اندرون کشته شد

همه دوده را روز برگشته شد

پسر بد مر او را یکی شادکام

خردمند و جنگی و ساسان به نام

پدر را بران گونه چون کشته دید

سر بخت ایرانیان گشته دید

ازان لشکر روم بگریخت اوی

به دام بلا در نیاویخت اوی

به هندوستان در به زاری بمرد

ز ساسان یکی کودکی ماند خرد

بدین هم‌نشان تا چهارم پسر

همی نام ساسانش کردی پدر

شبانان بدندی و گر ساربان

همه ساله با رنج و کار گران

چو کهتر پسر سوی بابک رسید

به دشت اندرون سر شبان را بدید

بدو گفت مزدورت آید به کار

که ایدر گذارد به بد روزگار

بپذرفت بدبخت را سرشبان

همی داشت با رنج روز و شبان

چو شد کارگر مرد و آمد پسند

شبان سرشبان گشت بر گوسفند

دران روزگاری همی بود مرد

پر از غم دل و تن پر از رنج و درد

شبی خفته بد بابک رود یاب (؟)

چنان دید روشن روانش به خاب

که ساسان به پیل ژیان برنشست

یکی تیغ هندی گرفته به دست

هرانکس که آمد بر او فراز

برو آفرین کرد و بردش نماز

زمین را به خوبی بیاراستی

دل تیره از غم بپیراستی

به دیگر شب‌اندر چو بابک بخفت

همی بود با مغزش اندیشه جفت

چنان دید در خواب کاتش‌پرست

سه آتش ببردی فروزان به دست

چو آذر گشسپ و چو خراد و مهر

فروزان به کردار گردان سپهر

همه پیش ساسان فروزان بدی

به هر آتشی عود سوزان بدی

سر بابک از خواب بیدار شد

روان و دلش پر ز تیمار شد

هرانکس که در خواب دانا بدند

به هر دانشی بر توانا بدند

به ایوان بابک شدند انجمن

بزرگان فرزانه و رای زن

چو بابک سخن برگشاد از نهفت

همه خواب یکسر بدیشان بگفت

پراندیشه شد زان سخن رهنمای

نهاده برو گوش پاسخ‌سرای

سرانجام گفت ای سرافراز شاه

به تأویل این کرد باید نگاه

کسی را که بینند زین سان به خواب

به شاهی برآرد سر از آفتاب

ور ایدونک این خواب زو بگذرد

پسر باشدش کز جهان بر خورد

چو بابک شنید این سخن گشت شاد

براندازه‌شان یک به یک هدیه داد

بفرمود تا سرشبان از رمه

بر بابک آید به روز دمه

بیامد شبان پیش او با گلیم

پر از برف پشمینه دل بدو نیم

بپردخت بابک ز بیگانه جای

بدر شد پرستنده و رهنمای

ز ساسان بپرسید و بنواختش

بر خویش نزدیک بنشاختش

بپرسیدش از گوهر و از نژاد

شبان زو بترسید و پاسخ نداد

ازان پس بدو گفت کای شهریار

شبان را به جان گر دهی زینهار

بگوید ز گوهر همه هرچ هست

چو دستم بگیری به پیمان به دست

که با من نسازی بدی در جهان

نه بر آشکار و نه اندر نهان

چو بشنید بابک زبان برگشاد

ز یزدان نیکی دهش کرد یاد

که بر تو نسازم به چیزی گزند

بدارمت شادان‌دل و ارجمند

به بابک چنین گفت زان پس جوان

که من پور ساسانم ای پهلوان

نبیرهٔ جهاندار شاه اردشیر

که بهمنش خواندی همی یادگیر

سرافراز پور یل اسفندیار

ز گشتاسپ یل در جهان یادگار

چو بشنید بابک فرو ریخت آب

ازان چشم روشن که او دید خواب

بیاورد پس جامهٔ پهلوی

یکی باره با آلت خسروی

بدو گفت بابک به گرمابه شو

همی باش تا خلعت آرند نو

یکی کاخ پرمایه او را بساخت

ازان سرشبانان سرش برافراخت

چو او را بران کاخ بر جای کرد

غلام و پرستنده بر پای کرد

به هر آلتی سرفرازیش داد

هم از خواسته بی‌نیازیش داد

بدو داد پس دختر خویش را

پسندیده و افسر خویش را