سخنان آلبرت انیشتن

.

غزل 1

.

به رنگِ بغض غزل هاي آسمان، بانو!
دلم به شوق نگاهت گرفته، هان! بانو!

.
و باز با غزلي، قهوه اي تر از هر شب
ستاره وار نشستم به يادتان، بانو!

.

سياهچاله شدم بي مدار چشم شما
- سياهچاله ترين مردِ كهكشان - ، بانو!

.

ولي چه خوب! به خوابم، شهاب مي گذرد
به احترامِ عروسِ ستاره گان، - بانو! -

.

كسي كه سنگ صبورم نمي شود، جز غم
كه باز ياد عزيزت - چه مهربان - بانو!

.

طلوع كن، وَ به آتش بكش دلم را باز
فقط به خاطر ققنوس بي زبان، بانو!

.

ابراهيم. ك. ص "ققنوس"

.