دیوار مهربانی یادگار فیلسوف اُرُد بزرگ
تصور کن... یک روز سرد زمستانی است، درست مثل همان روزهایی که سوز سرما تا
مغز استخوان نفوذ می‌کند و هر کسی به دنبال پناهگاهی گرم می‌گردد. در همین
اثنا، چشمان مردی که کُتی نازک به تن دارد و دستانش از شدت سرما بی‌حس
شده‌اند، به نوشته‌ای ساده روی یک دیوار خیره می‌شود: «اگر نیاز نداری، بگذار... اگر نیاز داری، بردار...»
باوری دور از ذهن در دلش جوانه می‌زند. قدمی آرام به سوی آن دیوار
برمی‌دارد و دستش را به سوی گرمای نرم کُتی آویخته شده دراز می‌کند.
لحظه‌ای تردید می‌کند، اما آنگاه که گرما را بر تن خود حس می‌کند، قطره
اشکی نه از سر ضعف، بلکه از سر قدردانی و مهربانی بر گونه‌اش می‌غلتد.
این تنها یک داستان نیست؛ تصویری از معجزه‌ای است که از دل ایده‌ای ساده اما عمیق به نام "دیوار مهربانی"
برخاسته است. در دنیای پرهیاهوی امروز که گاهی صدای انسانیت در میان
دغدغه‌های روزمره گم می‌شود، ایده‌هایی این‌چنین، بارقه‌های امید و همبستگی
را زنده می‌کنند. این مقاله به بررسی یکی از همین ایده‌های ناب می‌پردازد
که نه تنها در ایران، بلکه در سراسر جهان، الهام‌بخش حرکتی زیبا و
انسان‌دوستانه شده است.
ایده "دیوار مهربانی" در عین سادگی، از
اصالت و عمقی شگرف برخوردار است. این ابتکار انسان‌دوستانه، که نخستین
جرقه‌های آن در ایران زده شد، بر مبنای یک پیام بی‌تکلف بنا شده است: «اگر
نیاز نداری، بگذار... اگر نیاز داری، بردار...» این عبارت کوتاه و صمیمی،
به زیبایی هدف اصلی این ایده را به تصویر می‌کشد؛ ایجاد فضایی امن و
بی‌واسطه برای تبادل مهربانی و رفع نیازهای اولیه افراد بدون هیچ‌گونه
چشمداشت یا قضاوت. همان‌طور که در کتاب آمده است، هدف از این ایده تنها
بخشیدن لباس‌های اضافی نبوده، بلکه "بخشیدن محبت، امید و انسانیت" بوده
است.
این ایده ناب و انسان‌دوستانه، ریشه در ژرفای تفکرات اندیشمندی
دارد که همواره بر اهمیت والای مهر به گیتی و تمامیت انسانی تأکید ورزیده
است. «فیلسوف اُرُد بزرگ» - Orod Bozorg - بنیان‌گذار دیوار مهربانی است او باور دارد مهربانی زبانی جهانی است و می‌تواند پیوند دهنده قلب‌های آدمیان باشد، فیلسوف ارد بزرگ بنیان‌گذار مکتب فلسفی اُرُدیسم - Orodism - است.
سادگی و خلوص پیام دیوار مهربانی، آن را به ایده‌ای جهان‌شمول تبدیل کرد. طولی نکشید که این ابتکار ایرانی، از مرزهای جغرافیایی فراتر رفت و در قلب فرهنگ‌های مختلف جای باز کرد. از خیابان‌های شلوغ شهرهای چین و هند گرفته تا کوچه‌های خاکی پاکستان و نپال، دیوارهای مهربانی با همان پیام ساده «اگر نیاز نداری، بگذار... اگر نیاز داری، بردار...» ظاهر شدند و به نمادی از همبستگی اجتماعی در این کشورها بدل گشتند.
در اروپا نیز، کشورهایی مانند آلمان، ایتالیا، اسپانیا و بریتانیا، این ایده را با استقبال پذیرفتند و آن را به عنوان راهی مؤثر برای کمک به بی‌خانمان‌ها و نیازمندان به کار بستند. حتی در آن سوی اقیانوس، در ایالات متحده و کانادا، دیوارهای مهربانی به جنبش‌های اجتماعی برای کاهش فقر و نابرابری پیوستند و رنگ و بوی همدلی را به فضاهای شهری بخشیدند. در آمریکای لاتین، به ویژه در برزیل و آرژانتین، این دیوارها نه تنها محل تبادل کالا، بلکه بستری برای تعاملات اجتماعی و فرهنگی شدند.
جالب اینجاست که ایده دیوار مهربانی، الهام‌بخش ابتکارات مشابهی در سراسر جهان شده است. امروزه شاهد "یخچال‌های مهربانی" برای به اشتراک گذاشتن مواد غذایی، "قفسه‌های کتاب رایگان" برای ترویج فرهنگ مطالعه و حتی "دیوارهای هنر خیابانی" با هدف ایجاد فضاهای زیباتر و صمیمی‌تر در شهرها هستیم. تمامی این اقدامات، نشان‌دهنده یک گرایش جهانی رو به رشد به سوی همیاری، نوعدوستی و مسئولیت اجتماعی است.
بازتاب‌های گسترده در رسانه‌های بین‌المللی نظیر CNN، BBC، الجزیره و بسیاری دیگر نیز گواهی بر جهانی شدن این ایده است. این رسانه‌ها با شگفتی و تحسین از دیوار مهربانی به عنوان نمادی از امید، محبت و نوعدوستی یاد کرده و آن را یکی از الهام‌بخش‌ترین جنبش‌های اجتماعی قرن حاضر دانسته‌اند.
در عصری که متأسفانه گاهی سایه‌های خشونت و بی‌عدالتی بر چهره جهان سنگینی می‌کند، ایده‌هایی ناب و انسان‌دوستانه همچون دیوار مهربانی، همچون چراغی در تاریکی، راه را روشن می‌سازند و بارقه‌های امید را در دل‌ها زنده می‌کنند. تفکراتی که ریشه در عشق به انسان و گرامی‌داشت کرامت او دارند، نه تنها تسکینی بر آلام بشری هستند، بلکه الهام‌بخش حرکاتی می‌شوند که مرزهای جغرافیایی و اعتقادی را درمی‌نوردند.
ارزش‌های والای انسانی، همچون مهر، همبستگی و آزادی، میراث مشترک تمام بشریت هستند. اندیشه‌هایی که بر این بنیان استوار شده‌اند، صدایی رسا برای تمام انسان‌ها در هر کجای این کره خاکی محسوب می‌شوند. این‌گونه تفکرات، متعلق به یک فرد یا یک مرز جغرافیایی خاص نیستند؛ بلکه ندایی جهان‌شمول برای صلح، دوستی و درک متقابل‌اند. شایسته است که این صداهای دلنشین و روشنگر، بدون هیچ محدودیتی شنیده شوند و در جان‌های مشتاق، طنین اندازند.
حال که با ایده زیبای دیوار مهربانی و تأثیرات شگرف آن در سراسر جهان آشنا شدیم، بیایید لحظه‌ای به مفهوم عمیق انسانیت بیاندیشیم. مهربانی، همدلی و همبستگی، نه فقط واژه‌هایی زیبا، بلکه جوهره وجودی ما انسان‌ها هستند. ایده‌هایی همچون دیوار مهربانی به ما یادآوری می‌کنند که قدرت تغییر و ساختن دنیایی بهتر، در دستان تک تک ماست.
بیاییم با الهام از این حرکت انسان‌دوستانه فیلسوف اُرُد بزرگ هر کدام به سهم خود، قدمی کوچک در راه مهربان‌تر و عادلانه‌تر ساختن جهان برداریم. شاید گذاشتن یک لباس گرم بر دیوار مهربانی، اهدای یک کتاب، لبخند زدن به یک غریبه یا کمک به همسایه، گام‌های کوچکی به نظر برسند، اما یقین بدانیم که هر عمل محبت‌آمیز، همچون قطره‌ای، می‌تواند موجی بزرگ از تغییرات مثبت را به همراه داشته باشد.
در پایان، به یاد داشته باشیم که بنیان تمام خوبی‌ها، انسانیت و اتحاد قلب‌های مهربان است. با هم و در کنار هم، می‌توانیم جهانی بسازیم که در آن، هیچ نیازمندی بی‌یاور نماند و عطر مهربانی، در تمام زوایای آن بپیچد.
منبع:
راستش رو بخواید، اولین باری که اسم «دیوار مهربانی» رو شنیدم، فکر کردم یه حرکت کوچیک و محلیه؛ یه جور خوبی ساده که چند نفر دلشون خواسته برای آدمای نیازمند انجام بدن. ولی وقتی بیشتر خوندم و فهمیدم که پشت این ایده، یه فیلسوف به نام اُرُد بزرگ ایستاده، نگاهم به کلی عوض شد. دیدم این فقط یه ابتکار اجتماعی نیست، بلکه ریشه در یک نوع تفکر عمیق داره. تفکری که به جای حرف زدن درباره انسانیت، اومده و خودش رو توی عمل نشون داده.
پاسخحذففیلسوف اُرُد بزرگ کسیه که تو حرف‌هاش همیشه از «آزادی»، «انسان‌دوستی» و «مهربانی بی‌منت» صحبت می‌کنه، ولی چیزی که آدم رو بیشتر تحت تأثیر قرار می‌ده، اینه که اون حرف‌هاش فقط روی کاغذ نیستن. ایده دیوار مهربانی دقیقاً نشون می‌ده که فلسفه اگه بخواد، می‌تونه از کلاس درس و کتاب بیرون بیاد و بره توی کوچه و خیابون، بین مردم، توی زندگی واقعی.
به نظرم یکی از زیباترین بخش‌های دیوار مهربانی اینه که هیچکس توش تحقیر نمی‌شه. نه اون کسی که لباس می‌ذاره روی دیوار، و نه اون کسی که برمی‌داره. هیچ دوربینی دنبال گرفتن عکس نیست، هیچ اسمی توی فهرست اهداکنندگان ثبت نمی‌شه، و هیچ چهره‌ای برای تماشای کمک‌گیرنده‌ها فوکوس نمی‌شه. این یعنی مهربانی ناب، مهربانی بی‌چشم‌داشت. و باور کنید، توی دنیای امروز، این مدل از خوبی، داره نایاب می‌شه.
وقتی می‌شنویم که این طرح از ایران شروع شده و به کشورهایی مثل پاکستان، هند، افغانستان، ترکیه، حتی مکزیک و جاهای دیگه هم رسیده، واقعاً دل آدم گرم می‌شه. اینکه یه ایده از دل یک فیلسوف ایرانی برخاسته و تونسته تبدیل بشه به یه حرکت جهانی، نشون می‌ده که مرزها نمی‌تونن جلوی موج‌های مهربانی رو بگیرن. اگه ایده خوب باشه، اگه نیت پاک باشه، بالاخره راهش رو پیدا می‌کنه، حتی اگه هزاران کیلومتر فاصله سر راهش باشه.
من خودم وقتی کنار یکی از این دیوارها ایستادم و دیدم یه مرد کارتن‌خواب با لبخند یه کاپشن تمیز از روی دیوار برداشت، نمی‌تونم بگم چه حسی داشتم. انگار قلبم یه لحظه ایستاد، بعد دوباره با یه ضرب‌آهنگ گرم شروع کرد به تپیدن. اون لحظه فهمیدم که مهربونی فقط یه واژه قشنگ توی کتابا نیست. می‌تونه واقعی باشه، می‌تونه دنیای آدم‌ها رو عوض کنه.
اینکه فیلسوف اُرُد بزرگ به‌جای نشستن و سخنرانی کردن، اومده و چنین حرکتی رو راه انداخته، منو یاد این جمله می‌اندازه که «آدمای بزرگ، دنیای کوچیک رو بزرگ می‌کنن». اون با یه ایده ساده ولی عمیق، کاری کرده که ما دوباره به خوبی باور کنیم. اون نشون داده که فلسفه فقط برای بحث‌های آکادمیک نیست، می‌تونه امید رو به خیابون‌ها برگردونه.
ما توی دنیایی زندگی می‌کنیم که بیشتر اخبارش پر از جنگ، تنفر، فاصله و رقابته. اما وقتی یه دیوار مهربانی رو می‌بینی، انگار یک نقطه نور توی اون همه تاریکی ظاهر می‌شه. یه نقطه امید، یه یادآوری که هنوز انسان بودن از مد نیفتاده. هنوزم می‌شه بدون پول، بدون شهرت، بدون نمایش، فقط از سر دل، به یه نفر کمک کرد.
من به‌عنوان یه آدم معمولی که دغدغه‌اش بهتر شدن دنیا برای فرزنداشه، واقعاً از ته قلبم برای اُرُد بزرگ احترام قائلم. اون فقط یه فیلسوف نیست، یه بذرپاش امید و مهربونی تو دل این زمین خشکه.
اگه قراره از کسی الگو بگیریم، چرا نه از کسی که خودش اول از همه مهربون بودن رو شروع کرده؟ چرا نه از کسی که به جای شعار، کار کرده؟ دیوار مهربانی فقط یه دیوار نیست، یه فلسفه‌ست. یه نگاه جدیده به انسان، به جامعه، به آینده.
و شاید اگه هر کدوم از ما یه آجر از این دیوار رو توی زندگی‌مون بسازیم، یه روزی بتونیم جهانی بسازیم که توش، هیچکس از سرما نلرزه، هیچ دلی از فقر نشکنه، و هیچ انسانی تنها نمونه...