در پشت نقاب
پشت نقاب*
به هر جا جستجو گر دیده خود را کنم راهی
به هر جا جستجو گر دیده خود را کنم راهی
نگاه بی فروغم ...
خسته ای سر درگریبان را
دوباره باز می یابد
که غمگین مانده ورنجور
به هرسو دیده گانم میدود...
مأیوس وسرخورده...
نگاه پُر زفریادی
بروی چهره ی من میشود خیره!!!
وناگه سر فرود آرد ...به معنای
همه تن خستگی های پُر از حرمان!!...
بدون آنگه آرامش بگیرد باز!!!
به هر کس دیده گانم چشم میدوز
دبه هر سوئی...تبسم های تقلیدی
برویم میشود جاری!!!که گر حتی بخواهم ...
بر دلم رنگی نمی بخشد!!!(چو بی معناست)*!!!
اگربینم زنی، مردی..جوانی ...پیر سالی را
بروی چهره ها پاشیده رنگ تیره ی اندوه!!!
وحتی ...خنده ها جز رنگ تزویری..
دروغین نیست!!!
ز رنگ زرد وبی حال دوروئی ها!!
ز ناچاری گهی شاید ...برای حفظ ظاهر...
در ورای چهر های پُر بغض
،،لبخندی،، ....
درخشش های اشکی در نگه جاوید!!!
ورنگ سرخ خونباری
بروی گونه ای بی رنگ...
که از سوز درون ...الهام میگیرد!!!
به هرجا دیده پُر وحشتم گردد
هراس دیدگان دیگران...
بیم دل ِ پُر التهابم را...
فزونی میدهد از درد !!!
خدایا قصه ها گر قصه ی فقر است
وگر اندوه!!!
چرا تنها ،،همین،،
در دیده من میشود تکرار؟؟!!
کجا را بنگرم آخر؟!
کدامین سونظر دوزم؟!
کجا را بنگرم یارب؟!
که آنجا شور وشوق وخنده ای در نور
،،صداقت،،
را میان چهره ای شادان
بدون آن نقاب پُر ز تزویر ,تظاهرهای آلوده ،
ولی غمگین!
دوباره بردلم نوری بپاشد باز؟!
دلم از سوز ودرد آدمی ...
سوزان وغمگین است
توان دیدنم را ازکجا یابم؟!
که این بسیار غمگین است!
کجا را بنگرم یارب؟!
کجا را بنگرم یارب؟!
فقط یکجا...فقط یکجا
خدایا ...،، آه ،،
فقط یکسو توان ِدیدن ِدل هست
نگاهم بیقراری را ...
فقط یکجا ز خاطر می برد... با شوق
به میدانگاه اطفالی
که در بازی بدون فکر واندیشه
جدا ازهر تضاد و رنگ وافکاری
به شادی بی غم وسرخوش
وحتی،،بی کلامی،، غرقه در خویشند
ودر شور وشر بازی...چه خندانند!!!
نه اما میشود دیدن
چنین شوروشّری را درمیان بچه های جنگ!!!
که غمگینند وبس تنها!!!
همین میدانگه بازی
یگانه مظهر امید ودلگرمی ست
برای این دل حیران
که در اینجا
؛حقیقت؛معنی خود میکند پیدا!!!!
بغیر ازاین ؛حقیقت؛ نیز... بی معناست
بی معناست!!!
که تنها شوق وشور ِکودک این ِ زندگانی
،، شادمانی،،را دهد معنا!!!
وگر اوهم به فقر وظلم وجنگی
باز در سوگ وغمی ...گریان نگردد باز!!!
کنون اما ...
نه دیگر چهره ای یکرنگ خواهی یافت!!!
نه حتی در لبی لطف کمی ،،لبخند،،!
جهان وزندگی پابند ِاندوه زمان ...
هرروز,بسوی قهقرا ره میبرد ,افسوس!!!
وطفل زندگانی گرچه شادان است
به فردایش نشآید گفت... که فردای دگر ...
خالی ز تکرار ِ,حوادث های "انسانی ست"!
جدا آخر ز خشم این طبیعت
باز باید درهراس تلخ ،،بودن ،،بود
که ،،انسان،، بر سر انسان
چه خواهد آورد فردا !!!
که اکنون ظلم انسانی...
حوادثهای اخبار جهان شد, درهمه دنیا !!!
اگر سیلی نیآزارد ....
وگر آتشفشانی سخت خاموش است
ولی دست بشر هموارهدر هرروز
ودر هرشب بسان زلزله ...
با قلب سوزانی زآتشها...
به جان آدمی افتاده وخود ریشه ی خود را .
.ز بُن از جا کَند با ظلم انسانی!!!
خداوندا ...تو شاهد باش
که اینک قرن کشتار است
همان قرنی که میگفتند
جهانی میرود تا بهترین قرن ِجهان باشد!!!
عجب برما...عجب برما!
که گویا هردم وُ هر روز وشب
امید می بستیم ...که فردای دگر
"نوری" دگر دارد,ولی ..اما....
هنوزم بر جنایتهای دیروزی
که بر انسان روا کردند
دگرباره، هزاران صحبت وبحث است
دوباره قصه از جنگ است!!!
دوباره یا که شاید صدهزاران باره ،انسانی
تفنگی در کف وُدر قتل عام آدمی
در راه رفتن هاست!!!
خدایا کودک دنیا بسی تنهاست!!!
که انسانی به رشد وعقل ودیدن هاچوُنان کوری...
پُر ازخشم وپر ازکینه
جهانی میکند نابود!
خداوندا...فقط چشمم بروی هر سیاهی باز میگردد
وتنها آتش ودود وُتفنگ وُبمب وبمب افکن
جواب تازه ی قرن جدید ماست!
خدایا کودک ِدنیای تو
بس بی پناه وبیگناه وُِ
بی خبر اینجاست
خدایا کودک ِ دنیای تو تنهاست!!!
۱۳۸۲ بازنویسی۱۳۸۶ دی ماه
سروده ی فرزانه شیدا
نظرات