ببار ای آسمان...!
بــبار ای آســـــمان
بــبار ای آســـــمان بـر حـال زارم
که دیــگر طاقــت غـــم را نــدارم
ببار اشــک غــمین بر چــــهرو رویـم
کــه با تــو قـصه ء‌دل را بـــگویم
نـوازش کــن مــرا ای ابر غــمگین
غـــمی دارم بـدل پردرد و سـنگین
دلـی دارم زغــم د رخـون نشــسـته
دلـی کز غـصه ها دیگر شکــسته
چه ســان گــویـــم ز درد ورنــج دنـیا
دگــر قـــلبم نــدارد تاب آنــرا
دلـــم دیگر نــدارد شـــوق بـودن
دمـــادم شـــعرء تنــــهائی ســــرودن
نمیخواهم دگـــر در ایــن ســیه دشــت
که عمرم درغــم هرروزه بگذشــت
بنــام زنـــدگی ســـــوزم بــهر غـــم
دلــم گـــردد مــکان رنــج عالـــم !!!
نمی خــواهم به جــای خـــنده ء لـــب
بســـوزم دم بــدم در آتـــش تــــــب
نمی خـــواهم به اشـــک دیـدگانــم
به حــسرتها در این دنـــیا بـــمانــم
ز اوج زنـــدگی در قـــعر ظـــلمت
فـــروافـــتادم ومُــــردم ز غــربت
کـــسی بــرایـــن دل از پــافتــــاده
جــوابـــی از ســـرمــــهری نــداده
کـــسی فـــریـاد ء دل را ناشــــنیده
کـــسی انــدوه قـــلبــم را نــدیـــده
کســـی دراوج این غــــمهای بســیار
نشــد با سیــنه ء غـــمدیده غـــمخوار
تــرا امـــشب کنــم با ســینه همــــراز
منــم با اشــک تــو هــمراه ودمــــساز
بــبار ای آســمان بر حـــال ء زارم
که دیـــگر طاقـــت غـــم را ندارم
زغـــم مُــردم مرا امـشب تو دریـاب
لــب دنـــیا زخــونم گشـــته ســیراب
بــبار ای آســـــمان گـــریانــم امـــشب
ز درد ســـینه ام حــــیرانم امـــشب
مــن آن ابـــرم که مــی بــارد به زاری
تــو فــردا تــکّه ابــــری هـــم نداری
تـــو فـــردا آســـمان ء شـــاد نــوری
مــن امــا مــانده ام در رنـــج و دوری
بــــبار امــــشب تو برایـــن حــال زارم
که مــن هــرشـــب زدرد وغــصه ،بـارم
بـــبار اشــک غـــمین بر چـــهر و رویــم
کــه با تـــو قـــصه ء دل را بــگویــم
بـــــبار ای آســـمان بــرحــال زارم
بـــــبار ای آســـمان بــرحــال زارم
که دیــگر طاقــت غـــم را نــدارم
نــگه کــن اشــک من فــریاد درد است
رفیـــق ســـینه ء مــن آه ســـرد اســت
ببین بر دیدگانم حــسرت وســوز
مـــرا یاری نــباشد خــوب و دلســوز
کــنون دلگیرم وبی تاب ومـــحزون
دلــم از غـــصه ها افـــسرده و خـون
دگــر رنــجم شــده در ســینه بســیار
ز دوشـــم این غــم دیریــنه بــــردار
بـــــبار ای آســـمان بــرحــال زارم
که دیــگر طاقــت غـــم را نــدارم
کـــنون دیــگر رفـــیقی هـم نـــدارم
کـــه ســر برشــانه اش چـندی گـذارم
مــنم تنـــهاتـریـن ای ابــر دلگــــیر
زهســــتی خســته ام ،از زنــدگی ســیر
خــــدا هـــم دیـــده قـــلب بیـــقرارم
نکـــرده چـــاره ای بــر روزگــارم
بـــــبار ای آســـمان بــرحــال زارم
که دیــگر طاقــت غـــم را نــدارم
ســروده ء فــرزانه شـــیدا
۱۳۶۱ - دوم خرداد
بــبار ای آســـــمان بـر حـال زارم
که دیــگر طاقــت غـــم را نــدارم
ببار اشــک غــمین بر چــــهرو رویـم
کــه با تــو قـصه ء‌دل را بـــگویم
نـوازش کــن مــرا ای ابر غــمگین
غـــمی دارم بـدل پردرد و سـنگین
دلـی دارم زغــم د رخـون نشــسـته
دلـی کز غـصه ها دیگر شکــسته
چه ســان گــویـــم ز درد ورنــج دنـیا
دگــر قـــلبم نــدارد تاب آنــرا
دلـــم دیگر نــدارد شـــوق بـودن
دمـــادم شـــعرء تنــــهائی ســــرودن
نمیخواهم دگـــر در ایــن ســیه دشــت
که عمرم درغــم هرروزه بگذشــت
بنــام زنـــدگی ســـــوزم بــهر غـــم
دلــم گـــردد مــکان رنــج عالـــم !!!
نمی خــواهم به جــای خـــنده ء لـــب
بســـوزم دم بــدم در آتـــش تــــــب
نمی خـــواهم به اشـــک دیـدگانــم
به حــسرتها در این دنـــیا بـــمانــم
ز اوج زنـــدگی در قـــعر ظـــلمت
فـــروافـــتادم ومُــــردم ز غــربت
کـــسی بــرایـــن دل از پــافتــــاده
جــوابـــی از ســـرمــــهری نــداده
کـــسی فـــریـاد ء دل را ناشــــنیده
کـــسی انــدوه قـــلبــم را نــدیـــده
کســـی دراوج این غــــمهای بســیار
نشــد با سیــنه ء غـــمدیده غـــمخوار
تــرا امـــشب کنــم با ســینه همــــراز
منــم با اشــک تــو هــمراه ودمــــساز
بــبار ای آســمان بر حـــال ء زارم
که دیـــگر طاقـــت غـــم را ندارم
زغـــم مُــردم مرا امـشب تو دریـاب
لــب دنـــیا زخــونم گشـــته ســیراب
بــبار ای آســـــمان گـــریانــم امـــشب
ز درد ســـینه ام حــــیرانم امـــشب
مــن آن ابـــرم که مــی بــارد به زاری
تــو فــردا تــکّه ابــــری هـــم نداری
تـــو فـــردا آســـمان ء شـــاد نــوری
مــن امــا مــانده ام در رنـــج و دوری
بــــبار امــــشب تو برایـــن حــال زارم
که مــن هــرشـــب زدرد وغــصه ،بـارم
بـــبار اشــک غـــمین بر چـــهر و رویــم
کــه با تـــو قـــصه ء دل را بــگویــم
بـــــبار ای آســـمان بــرحــال زارم
بـــــبار ای آســـمان بــرحــال زارم
که دیــگر طاقــت غـــم را نــدارم
نــگه کــن اشــک من فــریاد درد است
رفیـــق ســـینه ء مــن آه ســـرد اســت
ببین بر دیدگانم حــسرت وســوز
مـــرا یاری نــباشد خــوب و دلســوز
کــنون دلگیرم وبی تاب ومـــحزون
دلــم از غـــصه ها افـــسرده و خـون
دگــر رنــجم شــده در ســینه بســیار
ز دوشـــم این غــم دیریــنه بــــردار
بـــــبار ای آســـمان بــرحــال زارم
که دیــگر طاقــت غـــم را نــدارم
کـــنون دیــگر رفـــیقی هـم نـــدارم
کـــه ســر برشــانه اش چـندی گـذارم
مــنم تنـــهاتـریـن ای ابــر دلگــــیر
زهســــتی خســته ام ،از زنــدگی ســیر
خــــدا هـــم دیـــده قـــلب بیـــقرارم
نکـــرده چـــاره ای بــر روزگــارم
بـــــبار ای آســـمان بــرحــال زارم
که دیــگر طاقــت غـــم را نــدارم
ســروده ء فــرزانه شـــیدا
۱۳۶۱ - دوم خرداد
نظرات