دفتر شعر (دلشکسته)

دفــتر شعر به کنجی شد و آخر چه سود؟
جـز همین دفتر من ، کس بدلم یار نبود


می گـشایم به دگر باره دل دفــتر را
تا گــشاید دل ء افسرده و غمگین مرا

وتو ای دفترء شـعری که بدل هـمرازی
تو فقط با دل ء افسرده ء من می سازی

زندگانی همه غـــمهای مرا دامن زد
رنگء افـسردگی و غـم بدل و بر تن زد

سـینه آرامگهی شد ز همه عشق و امید
وه که عالم به کجا پایء منء خـسته کـشید

در شب ء غـــمزده ، بیدارم و همراه نـسیم
اشک بر دیده وآ لوده به غــمهای عظـیم

روح من بال گــشود و پی ء گمگشته خویش
رفـته هر سو، به تنء خـسته وبا،قــلب پریش

عاقــبت دید که او رفته وغمها باقی ست
آنکه برما همه کــس بود، دگر اینجا نیــست!!

بعد او ، رود ء غـــم ء ســینه بدریا پیوســت
وه که کـــوتاه شــد از دامن ا ، ‌ما را دســت

آن ســفر کرده چه دوراست وچه دسـتم کـوتاه
باز تنـــها شده ا م با غم و با غصــه و آه

بعد او خــانهء دل ، گشته ، چو ویرانه سرا
خـــود ندانــم به کجا میرود این دل! بخــدا!!!

خــسته ام بسکه بدل گفته ام از او بگـــذر
گـــریه ها کـــرده بـه غــم گفــــت

(( بین مـــرگ مــــرا *)):
!!!
فــرزانه شــیدا
جمعه
پنجم فروردین ماه/ ۱۳۶۷
بازنویسی۱۳۸۶