وصــال

وصــال
دلـــبرم ای دلـــبرء نامـــهربانم
تا به کی در بی کـــسی هایــم بمــانم؟!
زنـدگی درچــشم عاشـق گرچه زیباســت
زنــدگانی بــی تو را زیــبا نــدانــم
ای امـــید اولـــین و آخـــرینــــم
میـــشود آیــا تـــرا با خـــود بـــبینم؟!
عاشـقی گرچه پُراز شــورو نـشاط است
مـــن بـــدون تـــوزعـــمق دل غـــــمینم
ای طـــلوع زنــدگــی ای صـــبح روشـن
پـایــه های نــامــــرادی را تــو بـرکـــن
گرچــه هجــران غــم دهد بر قــلب عاشق
با وصــالت ســوگ ء هــجران را بهـم زن
۱۳۶۳/۵/۶شنبه مردادماه
از: فــرزانه شــــیدا

ببار ای آسمان...!

بــبار ای آســـــمان

بــبار ای آســـــمان بـر حـال زارم
که دیــگر طاقــت غـــم را نــدارم
ببار اشــک غــمین بر چــــهرو رویـم
کــه با تــو قـصه ء‌دل را بـــگویم
نـوازش کــن مــرا ای ابر غــمگین
غـــمی دارم بـدل پردرد و سـنگین
دلـی دارم زغــم د رخـون نشــسـته
دلـی کز غـصه ها دیگر شکــسته
چه ســان گــویـــم ز درد ورنــج دنـیا
دگــر قـــلبم نــدارد تاب آنــرا
دلـــم دیگر نــدارد شـــوق بـودن
دمـــادم شـــعرء تنــــهائی ســــرودن
نمیخواهم دگـــر در ایــن ســیه دشــت
که عمرم درغــم هرروزه بگذشــت
بنــام زنـــدگی ســـــوزم بــهر غـــم
دلــم گـــردد مــکان رنــج عالـــم !!!
نمی خــواهم به جــای خـــنده ء لـــب
بســـوزم دم بــدم در آتـــش تــــــب
نمی خـــواهم به اشـــک دیـدگانــم
به حــسرتها در این دنـــیا بـــمانــم
ز اوج زنـــدگی در قـــعر ظـــلمت
فـــروافـــتادم ومُــــردم ز غــربت
کـــسی بــرایـــن دل از پــافتــــاده
جــوابـــی از ســـرمــــهری نــداده
کـــسی فـــریـاد ء دل را ناشــــنیده
کـــسی انــدوه قـــلبــم را نــدیـــده
کســـی دراوج این غــــمهای بســیار
نشــد با سیــنه ء غـــمدیده غـــمخوار
تــرا امـــشب کنــم با ســینه همــــراز
منــم با اشــک تــو هــمراه ودمــــساز
بــبار ای آســمان بر حـــال ء زارم
که دیـــگر طاقـــت غـــم را ندارم
زغـــم مُــردم مرا امـشب تو دریـاب
لــب دنـــیا زخــونم گشـــته ســیراب
بــبار ای آســـــمان گـــریانــم امـــشب
ز درد ســـینه ام حــــیرانم امـــشب
مــن آن ابـــرم که مــی بــارد به زاری
تــو فــردا تــکّه ابــــری هـــم نداری
تـــو فـــردا آســـمان ‌ء شـــاد نــوری
مــن امــا مــانده ام در رنـــج و دوری
بــــبار امــــشب تو برایـــن حــال زارم
که مــن هــرشـــب زدرد وغــصه ،بـارم
بـــبار اشــک غـــمین بر چـــهر و رویــم
کــه با تـــو قـــصه ء ‌دل را بــگویــم
بـــــبار ای آســـمان بــرحــال زارم
بـــــبار ای آســـمان بــرحــال زارم
که دیــگر طاقــت غـــم را نــدارم
نــگه کــن اشــک من فــریاد درد است
رفیـــق ســـینه ء مــن آه ســـرد اســت
ببین بر دیدگانم حــسرت وســوز
مـــرا یاری نــباشد خــوب و دلســوز
کــنون دلگیرم وبی تاب ومـــحزون
دلــم از غـــصه ها افـــسرده و خـون
دگــر رنــجم شــده در ســینه بســیار
ز دوشـــم این غــم دیریــنه بــــردار
بـــــبار ای آســـمان بــرحــال زارم
که دیــگر طاقــت غـــم را نــدارم
کـــنون دیــگر رفـــیقی هـم نـــدارم
کـــه ســر برشــانه اش چـندی گـذارم
مــنم تنـــهاتـریـن ای ابــر دلگــــیر
زهســــتی خســته ام ،از زنــدگی ســیر
خــــدا هـــم دیـــده قـــلب بیـــقرارم
نکـــرده چـــاره ای بــر روزگــارم
بـــــبار ای آســـمان بــرحــال زارم
که دیــگر طاقــت غـــم را نــدارم
ســروده ء فــرزانه شـــیدا
۱۳۶۱ - دوم خرداد

چه میدانی؟!!

چه میدانی؟!

مگر فقط شمع وپروانه بود که همیشگی
جاودانه در قصه ها سوختند؟!
در قصه های عشق !!!
فرهاد وشیرین ها ...لیلی ومجنون ها
بودند مگر فقط
که عشق را سمبلی بودند؟!
مرا عشق در گذر زندگی
سوختنی بخشید
که جدائی شیرین وفرهاد
لیلی ومجنون را ...
روسیاه میکرد !!!
قلب من هیزمی بود
که سالهای سال
در زیر خاکستر سکوت
سوخت ودم برنیآورد!!!
قصّه مرا تو ...در کجا شنیده ای؟؟؟؟
قصه ء مرا کاغذ پاره های
سرگردان شبهای تنهائیم
مرور میکرد وبس !!
اشک مرا ...ابر های آسمان
به حساب خویش میگذاشتند
در کوچه های خلوت شب!!!!
من چه کس را بگویم
چگونه سوخته ام؟!
در کدامین کتاب بنویسم
که شراره های وجودم
چگونه جرقه های سوزناک افسردگی
دردلم ا نداخته
درونم سوخت از بیقراری ها!!!
تو اما... تو اما ...هرگز بازنگشتی
که سوختنم را چاره کنم
تو هرگز باز نگشتی!!!!!!
هــرگـــز!!
۲۲تیرماه ۱۳۸۲
فــرزانه شــیدا

غروب غم

غروب غم

درغروب هزار اندیشه و خیال
اگر درب خانه مرا بانک زدی
تنهائیم را... نخواهی دید
ونه غروبین ء غمگینم را
مرا بسیار خندان دیده اند...
میهمانان من!!!
اما غروب را... چون غروب دلگیرم
ونمیخواهم در غروب دلتنگی
غم نگاهم را بنگری!!!
نمیخواهم اینگونه ببینی مرا
نگاه غمگین غروبینم را...
که همرنگ دیده گان من است
تنها آشنا .... در همیشگی احساس
اشــکهای مــن،، دیده،، بود وبس
که دلتــنگیم را آرام مــیدهــد.
تواما هــرگــز... نگاهم را
غمگین نخــواهی دیــد
چــون بـگشــایم ... درب خانه را
بر روی... نــگاه تـو.. !
لبخـــندم به پیــشواز تو... خواهد شتافت
آنگــاه که گــشوده گــردد
درب خانه ام درغــروب هنگام ء غم!!!
مــرا همیــشه شــادان دیـده انـد
یـاران مــن ...همــــیشه!!!
مـن هــرگـز... هــرگـز... در نزد کسـی ...
نخــواهم گریــست هرگــز
۲۱ مرداد ماه ۱۳۸۲
سـروده ء فــرزانه شـــیدا

و کسی نیز بما گوش نکرد

و کسی نیز بما گوش نکرد!!!
-------------------------
گفتی وباز شنیدم که دلت
سخن از دلتنگی ست ..
سخن اینکه سکوت در دلت باز شکست
وتو گفتی با دل
هرچه در قلبت بود...
لیک گوش همه این مردم دهر
خالی از گفت وشنود
خالی از باورهاست
ودلی چون دل ما
هرچه مینالد ومیگوید باز
کس به یک چشم ونگاه
به رخ خسته ما نیز
نگاهی زسر شوق نکرد
من که فریاد زدم با دل خویش
منکه گفتم همه اندوه دلم
منکه هر روز و هرآ ن شب به غمی
واژه در واژه به تکرار امید
درقلم مُردم وبا اشک
به صبح دگری...
پای اندوه دلم باز کشید
وهنوزم که هنوز
بیصدا مانده دلم
باهمه گفتن ها
باهمه شعر وسخن
باهمه دفتر و گفتار وکتاب
هیچکس گوش شنیدن که نداشت
هیچکس غصه عالم که نداشت
همه کس غرقه به خویش
غرقه در دنیائیست
که در آن یاد دگر مردم دهر...
رفته دیگر ازیاد
ومن افسوس ...خدا
ازچه رو اینهمه غم را بدلم
باز کشم
من که هر فریادم .... میخورد بردیوار!!!
منکه حتی به قلم اشک و
به دل خون دادم
ما چه گفتیم مگر
جز حقیقت جز عشق
جز محبت.... خوبی ...
ما فقط قصه تکرار همان دیروزیم
شنوائی به جهان نیست که نیست
رمز ویران سکوت ...
عاقبت بر لب من نیز نشست
وسکوتم پس ازاین ...نه به فریاد و قلم
نه به اشک ونه به آه
با کسی هیچ نخواهد گفتن
من فقط تکررام ...تو فقط تکراری
و کسی نیز بما گوش نکرد
و کسی نیز بما گوش نکرد!!!
،، دل من پرشده از گفتنها،،
،، دل من پرشده از گفتنها،،
از: فــرزانه شــیدا
یکشنبه ۱۶ دیماه ۱۳۸۶

شکفتن

شکفتن
رفتی... آنگاه که گوی طلائی خورشید
در دستهای خاکستری آسمان
رنگ پریده ومغموم
از لابلای ابرهای تیره ء پائیزی
نور می پاشید
رفتی...آن لحظه که
سایه ات نیز بدنبال تو
مرا در شهر جدائی
تنها بجا می گذاشت
... بی هیچ بازگشتی!!!
من اما در پشت پنجره تنهائیم
رفتن ترا غمناک نگریستم
میدانستم...میدانستم
که خورشید
در حلقه دیدگان تو طلوع می کند
وباغ سبز عشق در دستان تو
می روید!!!
و بی تو...خزانی بیش نخواهد بود
تمامی فصل زندگانیم !!!
میدانستم ...آری....که بعد تو
خورشید به غروب
خواهد پیوست
وآسمان اندیشه ام را
هرگز طلوعی نخواهد بود...
بی خاطر تو!!!
همچناان که باغ سبز عشقم
به خزان خواهد نشست
در فصل جدائی ها!!!
میدانم پس ازتو
ابرهای سنگین غم
در سینه ء آسمان دلم
باریدن آغاز خواهد نمود
اما تو در فصل روئیدن باغ
بازآمدی!!!
آمدنت را پرستوها...جشن گرفتند
گل سرخ خاطره ام
در باغچه ء دل ...
به استقبال توروئید!!!
آمدی چون بهار
که هستی بخش
پژمرده گی های رنگ رفته
وسبزی دهنده
رنگهای خاکستری وتیره
بود.
تو بهار دلم بودی
بهار شکفتن ...در دوباره گی عشق
ومن این را نمیدانستم
تا پس از غروب رفتن تو
که بی طلوع مانده بود!!
بازگشت تو... بباغ عشقم
به سرزمین بهاری دلم
مبارکباد
میدانی ...
نام تو هیچ نمی توانست باشد
جزعــشـق... عــشـق ... عــشـق
ای همیشه خواستنی!!!
۱۷ فروردین ۱۳۶۸
سروده ء فـرزانه شــیدا

شبانه های غم

شبانه های غم
-----------------
اینک که فسرده دل و بی پناه مانده ام
گوئی که قلبء خود ا ز خویش رانده ام
هرشب که تا سحر بی رخ ء یار میگذشت
من بی ترانه نماندم... واز عشق خوانده ام
باری دراین قفس همه شب ناله ها بسی است
هرشب به دامن سحر... دل را کشانده ام
آخر چه سود اینهمه شبها بدون ماه
این قلب ء خسته را زمردن رها نده ام؟!
در بیکرانه ء رنجی ..... شبی گذشت
باری هنوز؛ به عشق وبه رویا ی تو زنده ام!!
فـرزانه شـیدا
جمعه ۷ دیماه ۱۳۸۶

قصه ی زندگانی

ازهـمه قصه ی زندگانی
ازغــم و ر نـج بی هــمزبا نی
از جــفای تـو تنــها حــــبیبم
از خــدائی که هــرگــز ندیدم
ازرفیــــقان ء نـامــهربـا نـی
کزهـمه درد ورنـجی کشــیدم
گربـرآرم فــغان از دل ریــش
یـا بنـالـم ز ناکامـی خـو یـش
گــر بفــریاد ء نـالان قــلبــم
رنج و درد جهانی شـود بیـش
اشک این ســینه را کی ببیــنی
قـلب و یــرا نه را کی ببیــنی
گــربگــورم نـهاد ند روزی
مرگ، فـرزانه ، را کی ببیـنی؟!
گــر همــیشه دلم را بسـو زی
آتـش ء غم به قــلبم فـروزی
گرچود یوا نه ای غرقه درعـشق
مست و شـیدا ، بمیرم به روزی
گــردراین ناله ها جـان ســپارم
گـر بمـــیرد دل ء بیقــــرارم
خودهمی دانم ازمـرگ خود هم
دردلـت جـا ئی هـرگـزنــدارم!!!
دردلـت جـا ئی هـرگـزنــدارم!!!
سرودهء: فــرزانه شـــیدا
دیماه ۱۳۶۲

یارب بگو آخر چرا ?!

یارب بگو آخر چرا
باید از او گردم جدا
عشقی که خود دادی بمن
اکنون چرا کردی فنا
دل تازه عاشق گشته بود کا ین زندگی, یارم ربود
من عاشقی تنها شدم رسم خدائی این نبود
کردم صدا نام ترا
با گریه ای تلخ ورسا
اما میان بنده گان
نادیده پنداری مرا
آخر چرا روی زمین , سهمی ندارم غیر ازاین
یارب چرا سهمم زتو , حرمان بوّد , آنهم چنین
قلبم دگر دیوانه شد
با هرکسی بیگانه شد
این زندگی درچشم من
غمگین ترین افسانه شد
آخر چرا دهر حزین , قلب مرا کرده غمین
با اینهمه دلدادگی , تنها شدم تنهاترین
آه ای خدا آه ای خدا
دیگر نمیخوانم ترا
قهرم زتو من بعد ازاین
ازچه کنم نامت صدا
از خود مرا چون رانده ای در سوز وغم بنشانده ای
هرگز نپرسیدی ز من ازچه چنین درمانده ای
قلبم چو شد بی آرزو
ناگشته ای غمخوار او
چون کرده ای مهرت دریغ
در من محبت هم مجو
دنیا به قلب من چه داد یک خاطره ,اندوه ویاد
دیگر چه مانده از دلم جز یاد عشقی نامراد
یارب بگو... یارب بگو
با این دل بی آرزو
گم کرده روحم را کجا
باید کنم من , جستجو
بگذر زمن ای دهر غم , بر یارب یکتا قسم
هرگز نمیخواهد دلم , بردارم اینجا یکقدم
دلخسته ام ... بشکسته ام
چشمم ز دنیا بسته ام
دیگر ز اوج آرزو
د رکنج غم بنشسته ام
اما بگو آه ای خدا از چه شدم از او جدا
عشقی که خود دادی بمن از من گرفتی تو چرا
بی او چه را دارم دگر
جز گریه های بی اثر
جویم چه را در زندگی؟
جز او چه میخواهم مگر
؟؟!!!
جز او چه میخواهم مگر
1363/5/3شنبه مردادماه سروده ء فرزانه شیدا

میروم...

میروم

میروم با گریه ها دریا بسازم
در قمار عشق تو جانم ببازم
میروم سیر ازهمهعمر وجوانی
بی تو باید تا ابد در غم گدُازم
میروم ویران کنم این سرنوشتم
تا دگر با بی وفائی ها نسازم
!!!
میروم در هجر تو... تنهای تنها
من چگونه با غم هجرت بسازم؟
میروم تنها بمیرم در غم ء دل
اینچنین پنهان کنم درد و نیازم
میروم آواز خوانان د دل ء شب
تا که در صحرا نوای غم نوازم
میروم با عشق تو صحرا به صحرا
با خد ا گویم فقط از درد و رازم
میروم سوی خدا زیرا که منهم
بندهء غمگین آن بند ه نوازم
میروم شاید بگیر د دست ما را
ا و فقط آگه بّود از سوز وسازم
میروم ویران کنم این زندگی را
تا امیدم را به نومیدی نبازم
میروم رنجیده از نیش رفیقان
من وفای این رفیقان را بنازم**
!! **
میروم یا جان دهم در راه عشقت
یا بدیدارت رسم ای دلنوازم
!!!
میروم اما وفادارم به عشقت
در جهان تنها توئی محبوب نازم
سروده : فرزانه شیدا
سی ویک فروردین ماه 1361

* غريبانه

فرزانه شیدا


غريبانه
او غريبانه جستجو ميکرد...در غروبي" دوباره بودن را
از شب و باد پرس وجو ميکرد
لحظهء سبز پرگشودن ر...
بعد او هر کرانهء پرواز...
سينه ی بيقرار او مي سوخت
باد آشفتگي به غوغا بود...مرغ دل را به هر طرف ...ميکوفت
ديدهء بي شکيب او تا صبح....درد خود را به شب بيان ميکرد
چونکه از يار خود سخن ميگفت
خاطره" در دلش فغان ميکرد
بر لبش هر ترانه شد جاري... جويباري ز اشک ميگرديد
از بيابان ,غم, گذر ميکرد
در پي ميوهء بهار "اميد
آنکه اينگونه بي نشان مي گشت
اين "من" عاشق "رسيدن" بود
قلب خود را به آرزو مي سوخت
در اميد" دوباره ديدن" بود
آه مي شد دوباره شادي کرد؟! نه به باغ خيال و در پندار
سر رسد عاقبت زمان فراغ؟
در گلستان پر گل ديدار؟!

طافتم نيست "منتطر بودن"...
روح پرواز من سفر خواهد
رو بسوي يگانه دلدارم ....
اي خدا از تو بال وپر خواهد
1363
فرزانه شیدا