یکّه خدا
یـکّه خــــدایم ز کّـرام زیـاد
خانه مرا در دل ویرانه داد
گرچه بدورم همه دیوار بود
دل بدرونش همه آزار بود
کس ز درونش نشده باخبر
در دل ویرانه چه آمد بسر
عاشق بیچاره ز هجران یار
خانه خراب است و ندارد قرار
هرکه مرا دید بمن رشک برد
بر من وخوشبختی من غصه خورد
هیچ ندانست به چه برده رشک
برغم واندوه ودل و سوز اشک
هیچ ندانـســت درونم چه بود
گنــجه ی اسرار مرا کِی کشود؟!
هیــــچ ندانست ، پریشان دلم
خــنده بلب ، غمزده ، گریان دلم
ظاهر، ما دید وبه حسرت نشست
( قلب من آخر زدرون می شکست)!!
هــیچ ندانست مرا خانه نیست
این همه ویرانه بود،خانه چیست؟!
هـــیچ ندانست چه دیدم در‌آ ن
حـــسرت واندوه ولی در نهان
هـــیچ ندانست که از آن نخـست
خـــنده به ویرانه من ره نجـُست!
روز چــو درخانه من می دمــید
پشــت سرش تازه بلا می رسـید
تازه گی روز چــه حاصل مرا؟!
خـــلوت شب بّـه ز زیان وبــلا!
نــور هرآنــدم به ســرایم رســید
دســـت بلا پرده ی ظلمت کـشید
زیســـــته ام با غم واندوه ودرد
حاصـــل " بودن" بدلم , آه سـرد
هــیچ ندانست مرا ،، سـرگذشت،،
آب بلا صد وجب از سر گذشت!
هـــیچ ندانست ، ندارم قــرار
زندگـــیم غصه و غم ،انتظار
خــانه من غمزده ویران سرا
گــــرچه بّود پایه وبنیــان بجا
جـــغد نبودم که بســـازم به آن
کار به ویـرانه چه دارد، جـوان؟!!
روح مرا لیک همـین خـانه کُشـت
با غم دل سوز وسرشکی درشـت!
...
روز وشـــبم نام خــــدا می برم
گرچه زموری به جهان کمترم
از ره او گــر که امـــیدی رسد
برتن مــن روح دگـر می دَمــد
گر به ، امیدی، دل من جان دهــد
روح من از مرگ درون می رهــد
گر بــدهد مهــر خــدائی مـــرا
قــصر طلائی شود این غــم سرا
گر که نســـوزد دل عاشق بــدرد
چاره این غصه ، توانم که کرد
گر بــدهد شــوق و امــیدی مــرا
آورم آن شـــکر خـــدائی بجــا
گرچه بلب نام خدا ی مــن است
لیک چرا قلبم از عالم شکست؟!
گــر که بدام نرســد مهـــر او
جــان بدهــم با همـــه ی آرزو
...آه خـــدائی که مرا یاوری
خود به جهان قاضی وخود داوری
من که بجــز مهر نکردم به خلق
لیک جــــوابم شده نیرنگ ودلق
نیک و بد وخوب چه حاجت مرا؟؟!!
... باز توئــی چــشم امیدم ، خـــدا !
برتو پناه آورم از خســتگی
تا برسم بر همه وارســـتگی
خســـته ام از زندگی پر جفا
باز توئی یکّه پنــاهم ،خـــدا !
باز توئی یکّه پنــــاهم ، خــدا !
سروده فرزانه شیدا
Farzaneh Sheida
خانه مرا در دل ویرانه داد
گرچه بدورم همه دیوار بود
دل بدرونش همه آزار بود
کس ز درونش نشده باخبر
در دل ویرانه چه آمد بسر
عاشق بیچاره ز هجران یار
خانه خراب است و ندارد قرار
هرکه مرا دید بمن رشک برد
بر من وخوشبختی من غصه خورد
هیچ ندانست به چه برده رشک
برغم واندوه ودل و سوز اشک
هیچ ندانـســت درونم چه بود
گنــجه ی اسرار مرا کِی کشود؟!
هیــــچ ندانست ، پریشان دلم
خــنده بلب ، غمزده ، گریان دلم
ظاهر، ما دید وبه حسرت نشست
( قلب من آخر زدرون می شکست)!!
هــیچ ندانست مرا خانه نیست
این همه ویرانه بود،خانه چیست؟!
هـــیچ ندانست چه دیدم در‌آ ن
حـــسرت واندوه ولی در نهان
هـــیچ ندانست که از آن نخـست
خـــنده به ویرانه من ره نجـُست!
روز چــو درخانه من می دمــید
پشــت سرش تازه بلا می رسـید
تازه گی روز چــه حاصل مرا؟!
خـــلوت شب بّـه ز زیان وبــلا!
نــور هرآنــدم به ســرایم رســید
دســـت بلا پرده ی ظلمت کـشید
زیســـــته ام با غم واندوه ودرد
حاصـــل " بودن" بدلم , آه سـرد
هــیچ ندانست مرا ،، سـرگذشت،،
آب بلا صد وجب از سر گذشت!
هـــیچ ندانست ، ندارم قــرار
زندگـــیم غصه و غم ،انتظار
خــانه من غمزده ویران سرا
گــــرچه بّود پایه وبنیــان بجا
جـــغد نبودم که بســـازم به آن
کار به ویـرانه چه دارد، جـوان؟!!
روح مرا لیک همـین خـانه کُشـت
با غم دل سوز وسرشکی درشـت!
...
روز وشـــبم نام خــــدا می برم
گرچه زموری به جهان کمترم
از ره او گــر که امـــیدی رسد
برتن مــن روح دگـر می دَمــد
گر به ، امیدی، دل من جان دهــد
روح من از مرگ درون می رهــد
گر بــدهد مهــر خــدائی مـــرا
قــصر طلائی شود این غــم سرا
گر که نســـوزد دل عاشق بــدرد
چاره این غصه ، توانم که کرد
گر بــدهد شــوق و امــیدی مــرا
آورم آن شـــکر خـــدائی بجــا
گرچه بلب نام خدا ی مــن است
لیک چرا قلبم از عالم شکست؟!
گــر که بدام نرســد مهـــر او
جــان بدهــم با همـــه ی آرزو
...آه خـــدائی که مرا یاوری
خود به جهان قاضی وخود داوری
من که بجــز مهر نکردم به خلق
لیک جــــوابم شده نیرنگ ودلق
نیک و بد وخوب چه حاجت مرا؟؟!!
... باز توئــی چــشم امیدم ، خـــدا !
برتو پناه آورم از خســتگی
تا برسم بر همه وارســـتگی
خســـته ام از زندگی پر جفا
باز توئی یکّه پنــاهم ،خـــدا !
باز توئی یکّه پنــــاهم ، خــدا !
سروده فرزانه شیدا
Farzaneh Sheida
نظرات